Het huurrecht is het onderdeel van het
burgerlijk recht dat zich bezighoudt met de
huurovereenkomst.
Definitie huurovereenkomst
(art. 7:201 B.W.):
Huur is de overeenkomst waarbij de ene partij, de verhuurder, zich verbindt aan de andere partij, de huurder, een zaak of een gedeelte daarvan in gebruik te verstrekken en de huurder zich verbindt tot een tegenprestatie.
Van huur is sprake als de ene partij: de verhuurder het gebruik van een zaak verstrekt aan de andere partij: de huurder die daarvoor een tegenprestatie moet betalen. De wet maakt hierbij uitdrukkelijk een uitzondering voor de
pacht. De pachtovereenkomst voldoet volledig aan de definitie van de huurovereenkomst, maar omdat de
wetgever voor pacht een aparte regeling nodig vond valt die niet onder de huurovereenkomst.
Een andere uitzondering is het zakelijk recht van gebruik en bewoning. Onder dit recht kan eveneens een zaak (woning) aan een andere partij in gebruik worden verstrekt, waarbij de gebruiker zich verbindt tot een tegenprestatie.
In dit geval gelden de bepalingen van het huurrecht niet, hoewel de overeenkomst voldoet aan de wettelijke definitie van een huurovereenkomst. Zie o.a. LJN BI6321 d.d. 2009-09-11. Voor de vraag of een bepaalde overeenkomst een
huurovereenkomst is of niet is uiteindelijk doorslaggevend of de overeenkomst voldoet aan de wettelijke definitie. Partijen kunnen bijvoorbeeld spreken over
lease, als die lease-overeenkomst voldoet aan de definitie van de huurovereenkomst dan is het ook een huurovereenkomst.